DE WEEK VAN JAN. “Ze moeten met hun fikken van Radio Minerva blijven”
Antwerpen -
Godvernondemiljaardemilledju. Deze kreet klonk donderdagochtend ongetwijfeld meermaals aan de Antwerpse ontbijttafels. Zeker aan die waar mensen met namen als Martha of Romain hun ochtendlijk boterhammetje aan ’t eten waren. ‘Radio Minerva verliest erkenning’ stond in Gazet van Antwerpen. En ook bij mij spookte die vervloeking door het hoofd.
Jan Bartosik
‘Hoe durven ze’, dacht ik snel daarna. Als er nu eens iets in ’t Stad is waar ze met hun fikken van af moeten blijven, dan is het toch wel Radio Minerva. De dag dat deze senioren/sinjorenzender verdwijnt, verliest Antwerpen een groot stuk charme. Overdreven, zegt u? Ach, het is toch maar een onbeduidend radiozendertje? Neen, dat is het niet.
Radio Minerva is een baken van licht in donkere dagen. Iedere keer ik tijdens het zappen voorbij de zender kom, zie ik meteen twee oudjes in hun living met eikenhouten meubelen en gestoffeerde fauteuils voor mij. Uit hun aftandse radio, van een merk dat niet langer bestaat – of waar je toch héél moeilijk vervangstukken voor vindt – klinkt een nummer dat de jeugd niet meer kent. Het is een liedje dat hen herinnert aan dagen die stilletjes aan beginnen te vervagen in de mazen van hun hoofd.
En toch. Zodra de eerste klanken klinken, kruisen blikken die een glinstering herontdekt hebben. Voorzichtig wordt er rechtgestaan, en geeft de een de ander een zachte kus – iets wat al jaren niet meer zo vaak gebeurt. Al schuifelend dansen de twee van de living naar de keuken. En terug. Tot de presentator weer overneemt en een ander nummer aankondigt. Een nummer dat ergens anders in de stad, in bijna identieke omstandigheden, opnieuw die prachtige danscarrousel op gang trekt.
Waar ze zich bij Minerva alvast geen zorgen meer over moeten maken, is welk liedje van Marco Borsato – van Ali B. hebben ze hoogstwaarschijnlijk zelfs nog nooit gehoord daar, op de wandeldijk van Sint-Anneke – ze gaan spelen. Als ze het voorbeeld van hun Nederlandse collega’s volgen, tenminste. Terwijl we hier op de redactie van jouw krant pagina’s vullen over het lot van onze stadszender, hebben ze bij de Noorderburen andere katten te geselen. In Algemeen Daglad, de tweede grootste krant van het land, stond vrijdag een paginagrote advertentie die The Voice-bedenker John de Mol er nog eens duidelijk op wees dat het niet de fout van de vrouw is wanneer de man zijn pollen niet thuis kan houden. Iets wat de godfather van het Nederlandse televisielandschap in het nogal bevreemdende interview in Boos precies niet zo goed over de lippen kreeg.
Tot slot zullen wij wél luid roepen. Over radio FG, dat onze seniorenzender met rust moet laten. Over mensen die andere mensen ongewenst vuile berichtjes sturen, ze aanraken wanneer de ander dat niet wilt. En over zij die menen te mogen beslissen over het leven van een kind. Blijf met jullie fikken van een ander. Zo verdomd moeilijk kan dat nu toch niet zijn.
